Wtedy Piotr, pełen Ducha Świętego, powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi Izraela; Jeśli my dziś mamy być przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa wyświadczonego choremu człowiekowi, dzięki czemu został on uzdrowiony; Niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadomo, że w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych, przez niego on stoi przed wami zdrowy. On jest tym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.
I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.
Gdy zobaczyli odwagę Piotra i Jana i zrozumieli, że są ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznali również, że byli z Jezusem. Widząc też, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie mogli nic przeciwko temu powiedzieć. Rozkazali im więc opuścić Radę i naradzali się między sobą. Mówili: Co zrobimy z tymi ludźmi? Bo to, że dokonali oczywistego cudu, wiadomo wszystkim mieszkańcom Jerozolimy i nie możemy temu zaprzeczyć. Lecz żeby się to bardziej nie rozchodziło wśród ludzi, zabrońmy im pod groźbą mówić do kogokolwiek w to imię.
A przywoławszy ich, nakazali, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imię Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Rozsądźcie, czy to sprawiedliwe w oczach Boga bardziej was słuchać niż Boga. My bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy. (Dzieje Apostolskie 4)
Jakikolwiek jest Twój sposób określania siebie jako chrześcijanina – prawosławny, katolik, protestant, fundamentalista, charyzmatyk czy cokolwiek innego – wszyscy musimy zrozumieć, że Bóg nadał Jezusowi Imię ponad wszelkie imię, tak wysokie, że na Imię Jezusa, każde kolano się ugnie, zarówno w Niebie, jak i na ziemi, i pod ziemią- tak!, nawet w piekle. Imię Jezusa jest centralne dla naszej wiary, dla naszej służby! WSZELKA Moc, WSZELKA Władza jest w JEGO Imieniu! Nie modlimy się do świętych, oni śpią w Chrystusie, oczekując na zmartwychwstanie ciała. Nie modlimy się do Maryi, ona również czeka na zmartwychwstanie jak reszta z nas, w tym moi rodzice i moja żona – wszyscy wciąż czekają na zmartwychwstanie!
Ale Jezus teraz ŻYJE W NIEBIE! List do Hebrajczyków 7:25 mówi, że ON – Jezus - jest w stanie zbawić do końca tych, którzy przychodzą do Boga przez Niego, gdyż ON ZAWSZE ŻYJE, ABY SIĘ WSTAWIAĆ ZA NAMI! Modlimy się bezpośrednio przez Jezusa do Ojca! Ponieważ sam Jezus powiedział: "Cokolwiek poprosicie Ojca w Moje Imię, uczynię to, aby Ojciec był uwielbiony w Synu!" Jana 14:13-14. Modlimy się do Ojca przez Jezusa! Ponieważ wszelka Moc i wszelka Władza jest w Jego Imieniu. Nie ma innego imienia. Bóg uczynił to, aby każde język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca!
Podsumowanie 4 rozdziału Dziejów Apostolskich:
Piotr i Jan przed Sanhedrynem:
Kapłani, strażnicy świątynni i saduceusze dokonali aresztowania Piotra i Jana za nauczanie ludu i głoszenie zmartwychwstania Jezusa.
Następnego dnia zostali stawieni przed Sanhedrynem, czyli żydowską wysoką radą. Rządcy, starsi i nauczyciele prawa przesłuchiwali ich w temacie źródła ich autorytetu.
Piotr, napełniony Duchem Świętym, odważnie oświadczył, że uzdrowili człowieka w imię Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego zwierzchnicy wprawdzie ukrzyżowali, ale Bóg wskrzesił z martwych.
Piotr podkreślił, że zbawienie można znaleźć tylko w Jezusie.
Reakcja Sanhedrynu:
Sanhedryn był zdumiony odwagą Piotra i Jana i rozpoznał, że byli oni z Jezusem.
Widząc uzdrowionego człowieka stojącego obok nich, nie mogli zaprzeczyć cudowi.
Nakazali Piotrowi i Janowi zaprzestania nauczania w imię Jezusa, ale ci odmówili, mówiąc, że muszą bardziej słuchać Boga niż ludzi.
Sanhedryn dodatkowo im groził, ale ich uwolnił, ponieważ nie znaleziono sposobu na ukaranie ich bez wywołania zamieszania wśród ludu.
Modlitwa Wspólnoty Wierzących:
Po uwolnieniu Piotr i Jan wrócili do innych wierzących i opowiedzieli, co się stało.
Wspólnota wierzących modliła się razem, prosząc o odwagę do dalszego głoszenia Słowa Bożego i o to, by Bóg dokonywał znaków i cudów przez imię Jezusa.
Miejsce, w którym się zgromadzili, zadrżało, a wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, odważnie głosząc Słowo Boże.
Wierzący dzielą się tym, co mają:
Wspólnota wierzących była zjednoczona, dzieląc się wszystkim, co posiadała.
Nikt wśród nich nie cierpiał niedostatku, ponieważ ci, którzy posiadali ziemię lub domy, sprzedawali je i przekazywali pieniądze apostołom, którzy rozdzielali je potrzebującym.
Józef, zwany też Barnabasem, sprzedał pole, które posiadał, i pieniądze przyniósł apostołom.
Ten rozdział podkreśla odwagę wczesnych chrześcijan w głoszeniu kazań, ich jedność oraz gotowość do dzielenia się zasobami, aby się nawzajem wspierać.