Ciekawym „oknem” na temat wiary jest 13. rozdział Księgi Liczb. Mojżesz i cały Izrael zatrzymali się na granicy Ziemi Obiecanej po swojej uciążliwej wędrówce. Oto byli – na wyciągnięcie ręki od celu, spełnienia wszystkich Bożych obietnic. Czyż nie było to wszystko, czego mogli pragnąć? Ostateczna nagroda za cierpienia, które znosili zarówno w ostatnich dniach w Egipcie, jak i podczas podróży. To właśnie z tego powodu Bóg dokonał wszystkich tych cudów – zarówno w Egipcie, jak i przy przejściu przez Morze Czerwone – aby ich wybawić i wypełnić swoją obietnicę dania im tej ziemi.
Ale wciąż pozostało coś, co musiało się wydarzyć, zanim mogli zawłaszczyć sobie wszystkie błogosławieństwa Boże, tak wyraźnie obiecane i prorokowane. To była ich „żelazna kurtyna”, ostateczna bariera. Jeden ostatni krok i wszystko, za czym tęsknili i o co się modlili, należałoby do nich. Jeden krok i zasłona z ich oczu zostałaby zdjęta, a oni ujrzeliby jedno z najpiękniejszych i najbardziej dramatycznych zjawisk, jakie człowiek może zobaczyć (a nielicznym dane jest to rzeczywiście ujrzeć): POWÓD, dla którego Bóg czyni wielkie i potężne cuda! Jego cel – objawiony TERAZ! W końcu Abraham działał w wierze, ale nie doczekał się spełnienia.
Ale tego jednego, ostatniego kroku nie wykonano! – Wymagał on wiary przekraczającej ich możliwości! Jak często wierzący dzisiaj znajdują się o krok od wszystkiego, czego pragną – często modląc się gorliwie i mając jasność, że Bóg TO obiecał... a jednak nie wykonują tego ostatniego kroku, nie wchodzą, by posiąść ziemię. Dotyczy to dziedziny uzdrowienia, finansów, ewangelizacji i misji, możliwe że nawet przebudzenia – na pewno większości obszarów naszego życia, a szczególnie naszej służby dla Boga.
Dwóch zwiadowców – Jozue i Kaleb – znało swego Boga i miało w Nim bezgraniczną wiarę. Wiedzieli, że Bóg nie może zawieść, że to, co mówi, spełnia. Byli gotowi wykonać ten decydujący krok w stronę obietnic, DZIAŁAJĄC W WIERZE.
Wierzący, TY jesteś tak blisko spełnienia w swoim życiu! Dlaczego patrzysz na problemy, które sprawiają, że spełnienie wydaje się niemożliwe? Spójrz na Niego – i wtedy wejdź i odbierz ziemię!
Lecz mężczyźni, którzy z nim poszli, powiedzieli: Nie możemy wyruszyć przeciw tamtemu ludowi, bo jest silniejszy od nas. I rozpuścili wśród synów Izraela złą wieść o ziemi, którą wyszpiegowali, mówiąc: Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją zbadać, jest ziemią, która pożera swoich mieszkańców, a wszyscy ludzie, których w niej widzieliśmy, to ludzie wysokiego wzrostu. Tam też widzieliśmy olbrzymów, synów Anaka, pochodzących od olbrzymów. Przy nich wydaliśmy się sobie jak szarańcza, takimi też byliśmy w ich oczach.
Wtedy całe zgromadzenie podniosło donośny lament i lud płakał tej nocy. I wszyscy synowie Izraela szemrali przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi; i całe zgromadzenie mówiło do nich: Obyśmy pomarli w ziemi Egiptu albo na tej pustyni! Po co PAN prowadzi nas do tej ziemi? Abyśmy padli od miecza? Aby nasze żony i dzieci stały się łupem? Czy nie lepiej nam wrócić do Egiptu? I mówili między sobą: Ustanówmy sobie wodza i wróćmy do Egiptu.
Wtedy Mojżesz i Aaron upadli na twarz przed całym zgromadzeniem synów Izraela. A Jozue, syn Nuna, i Kaleb, syn Jefunnego, którzy byli wśród tych, co wyszpiegowali ziemię, rozdarli swoje szaty; I powiedzieli do całego zgromadzenia synów Izraela: Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją wyszpiegować, jest ziemią bardzo dobrą. Jeśli PAN upodoba nas sobie, to wprowadzi nas do tej ziemi i da ją nam – tę ziemię, która opływa mlekiem i miodem. Tylko nie buntujcie się przeciwko PANU ani nie bójcie się ludu tej ziemi, bo będą naszym chlebem; ich obrona odwróciła się od nich, a PAN jest z nami. Nie bójcie się ich. (Księga Liczb 13,30-33; 14,1-9)
W Księdze Liczb 14 widzimy, jaką moc miał Mojżesz u Boga. Prawdopodobnie jedno z najwspanialszych dialogów między człowiekiem a Bogiem zostało zapisane właśnie tutaj, zaczynając od wersetu 11, gdzie Bóg bardzo bezpośrednio przemawia do Mojżesza, skarżąc się na brak odpowiedzi i nieposłuszeństwo Izraela. Ich brak wiary sprawia, że Bóg mówi: „Jak długo ten lud będzie mnie drażnić? Jak długo nie będzie mi wierzyć pomimo tych wszystkich znaków, które wśród nich uczyniłem?” W rezultacie grozi, że zniszczy cały naród. Ale w wersecie 13 rozgrywa się jedna z najbardziej niesamowitych scen w całym Piśmie – Mojżesz ośmiela się sprzeciwić Bogu! Mówi: „Jeśli tak uczynisz, usłyszą o tym Egipcjanie i opowiedzą innym narodom – wszystkim, które widziały Twoje cudowne wybawienie i potężne znaki, których dokonałeś pośród nich. Oni nie obwinią Izraela za brak wiary i nieposłuszeństwo – obwinią Ciebie, mówiąc, że nie miałeś mocy, by ich ocalić.” Wtedy Mojżesz ukazuje, jak wielką moc ma jako wstawiennik, mówiąc: „Odpuść, proszę, winę tego ludu!”
A Bóg odpowiada: „Przebaczyłem, według TWOJEGO słowa” (w. 20). Mojżesz „sprawił, że to się stało”! Czy widzisz, co zrobił wstawiennik? Mojżesz, jako wstawiennik, stanął naprzeciw Boga i powstrzymał Go przed odwróceniem się od Jego ludu – pomimo ich słabości, pomimo ich grzechu, pomimo ich porażki w ewangelizacji i zdobywaniu świata. Bóg mówi: „Ze względu na wstawiennika odnowię Moje Przymierze, odnowię Moją Moc, odnowię Moją Chwałę. Ześlę Moc Mojego Ducha na nich – choć są odstępcami, choć są omylni – ponieważ TY stanąłeś przede Mną!”
A potem Bóg mówi w wersecie 21 – potwierdzając jeszcze większą moc wstawiennictwa (zwłaszcza gdy porównamy to z Eliaszem, który sprowadził ogień Boga w 1 Królewskiej 18): „Cała ziemia będzie pełna CHWAŁY PANA!” Ta Chwała to OGIEŃ, który otacza Boga – i napełni ON całą ziemię.